Post z wplecionym wierszem o księdzu na balkonie

Siemana ziomunie!

Moja koleżanka Kasia umie śpiewać piosenki, kręcić filmy, montować teledyski i ciasto z czekoladą gorzką oraz pankejki.

Moja koleżanka Martyna umie strogonowa, ciasto z serkiem mascarpone, fornirować meble, pisać ikony, malować obrazy i robić zdjęcia.

Ja umiem prawie nic. Tylko sos pomidorowy według pięciu przemian i pisać wiersze.

Wisława Szymborska, która posiadała jeden z moich talentów (bo nie dowiadywałam się o jej zdolnościach kulinarnych), napisała tych wierszy coś ponad 300 i dostała Nobla.

Biorąc pod uwagę chłodną kalkulację, że wiersze piszę fantastyczne, średnio jeden na rok, to na Nobla mogę liczyć za jakieś 300 lat. Mimo planów zażywania grzybka Reishi (nie, nie narkotyczny, wy ludzie małej wiary! grzybek długowieczności, dobry na hormony i cerę!), wątpię, że dożyję tego wieku, zatem pragnąc łapczywie jeśli nie Nobla to przynajmniej wyrazów nieposkromionego uznania, zaraz właśnie tu jeden upublicznię, a wy pochwalicie i będzie w miarę spoko, ale Nobel to to jednak nie jes.

To jest taki piękny wiersz z czasów, gdy w moim świecie ludzie jeszcze nie umierali, a miłość była czystą ideą, a nie że komuś trzeba myć podłogę, a i tak nie wiadomo czy coś z tego będzie. Kto zgadnie dokładną datę powstania tego wiersza, w nagrodę może mnie zaprosić na dinner. And here's the poem as it goes:

Ania nie idzie się kąpać

bo przegapi dym

Kamilciu, jest, mówi szeptem babcia

teraz trzeba poczekać godzinę

zanim między Bogiem a prawdą

transfer się upłynni

zanim słowo stanie na balkonie ciałem

wyciera spocone ręce

potyka się

siada

nerwowo przymierza

się do roli

to jest coś nowego

serce mu bije jak dzwon

jeszcze nie idzie może brzuch go boli

absolutnie sam patrzy z wysokości

myśl pokonuje tysiące lat

świetlnych jak tysiące fleszy

ręka niepewnie podąża nową trajektorią

stopa utwierdza się

fratelli e sorelle, buona sera

uśmiecha się nowe oblicze historii

Babcia ma wypieki na policzkach

Fajnie, Franio, nie?

Benedykt XVI też pewnie ogląda

Fajny nawet. Mi się podoba. No i nawet kiedyś był w gazecie, znaczy w czasopiśmie. Pierwszy człon tytułu czasopisma to Almanach. Drugi i ostatni - prowincjonalny.

Ale proszę się nie sugerować!

Wszak prowincja - to matecznik słowa.

Buziaki.

Kororowych słitdrims. :*